و اما قسمت اخر این داستان


پدر و مادرش بیشتر اوقات خارج از کشور پیش دخترشون بودن. از دوستی ما پنج ماهی گذشته بود که یه روز منو به خونه شون برد. اون روز خیلی ساده گذشت. از من پذیرایی کرد و آلبوم خونوادگیشون رو به من نشون داد. وقتی سنگینی برخوردش رو دیدم بیشتر از پیش ازش خوشم اومد،اما چند دقیقه کافی بود تا بفهمم همه چیز نقشه بوده و مسعود واسم دام گذاشته. بعد از اون اتفاق وحشتناک وقتی در گوشه ای از خیابان به هوش اومدم فهمیدم دیگه جام توی خونه و پیش مامان و مامان بزرگ و مرجان نیست. جایی رو نداشتم که برم. با خودم فکر می‌کردم همیشه این راز رو از مامان و بقیه پنهان کرد، ولی وقتی فهمیدم بچه ای در شکم دارم دیگه چاره ای ندیدم جز اینکه از خونه و از کنار اون زن زحمتکش و دردمند و مامان بزرگ پیرم که همیشه دستاش از خورد کردن سبزی، سبز و ترک خورده شده فرار کنم. از اون روز تا امروز نه سال گذشته. مامان بزرگ دو سه سال پیش مرد. مرجان هم یک سال و نیم بعد بیشتر زنده نموند. تا جایی که از همسایه های قدیمی مون تحقیق کردم مامانم سه سال پیش با یه پارچه فروش ازدواج کرده و زندگی نسبتاؤ خوبی داره. خیلی دلم می‌خواست می‌تونستم سراغش برم اما دیگه دلم نمی خواد به خاطر وجود نحس من زندگیش از هم بپاشه. توی این نه سال سعی کردم سالم زندگی کنم اما دیگه به آخر خطر رسیدم. دکترا می‌گن دو سه ماهی بیشتر زنده نیستم. سرطان همه بند بند وجودم رو گرفته، از مرگ نمی ترسم. فکر می‌کنم آخرین آرزویی که داشتم دیدن تو بود.
گارسون صورت حساب را روی میز کنار دستم گذاشت. او دوباره دستش را پیش کشید و دست مرا در دست گرفت و گفت:
نمی تونم با پول خودم مهمونت کنم اما بذار حساب خودم رو بدم. لبخند زدم و گفتم:
- مهمون من هستی.
- ممنونم.
دستش را پس کشید و چیزی از داخل کیفش بیرون آورد و روی میز گذاشت. بسته ای کادو پیچ شده که روی آن یک رز سرخ چسبیده بود.
- این فقط یه یادگاریه، چیز با ارزشی نیست، کار دست خودمه. تو تنها کسی هستی که تونستم باهاش حرف بزنم، یه دوست قابل اعتماد. تو هر چی خواستی منو به حساب بیار. دستش را دوباره فشردم. وقتی از هم جدا شدیم، بغض فرو خورده ام ترکید. بسته را باز کردم. یک دستکش بافتنی بود. آن را دستم کردم، اما هنوز سرما را لای انگشتانم احساس می‌کردم.

بلاخره این داستان نسبتآ غمگینانه به پایان رسید اما به نظر شما این داستان واقعیت داشته؟ در نوشته بعدی به شما دوستان خواهم گفت.........................
منتظره داستان بعدی باشین...................................